Każdy musi to mieć. Coś takiego, o czym mógłby myśleć, odwoływać się do tego, gdy trzeba się do czegoś odwołać, gdy trzeba się do czegoś przymierzyć albo zaczerpnąć skądś sił, kiedy własne nie wystarczają. Trzeba mieć coś takiego, nosić w zanadrzu, dmuchać na to i chuchać, jak na największy skarb.Bo to jest największy skarb, tyle, że go nie widać i nikt o nim nie wie.
Ale chwilę albo się łapie, albo pozwala jej się minąć.
Bóg nie może być wszędzie. Dlatego stworzył matkę.
Łatwiej przeniknąć świat niż samego siebie.
O, jakie dziwne formy może przybierać szaleństwo ludzi zdrowych!
Łańcuch jest tak mocny,
jak jego najsłabsze ogniwo,
a życie to w końcu łańcuch.
Ból jest nieunikniony. Cierpienie jest wyborem
Nikt nikogo jeszcze nie uratował. Sam się człowiek też nie uratuje.
Nikt nie może wyratować drugiego człowieka. Każdy musi ratować się sam albo jest stracony.
Wolę poruszać się po omacku, żeby lepiej docenić mrok.
– Powiedz mi, jak mnie kochasz.
– Powiem.
– Więc?
– Kocham cię w słońcu. I przy blasku świecy.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie –
nawet wtedy gdy ci łyżka spadnie.
