W końcu się poddajesz. Nie walczysz, nie krzyczysz, nie płaczesz. Patrzysz obojętnym wzrokiem na to, co Cię otacza i już nie potrafisz zrozumieć o co było to zamieszanie. Nie interesuje Cię już czy ktoś odejdzie albo czy może zranić. Zgadzasz się na wszystko. Umarłaś, sama przyznaj.
Białej głowie dość dwie słowie: będzie plotka, co się zowie.
Oczy miała nadal zamknięte, zupełnie jakby sądziła, że nie widząc nas, my nie widzimy jej.
Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. (...) Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.
Bo to takie cudowne dla kobiety, kiedy wie, że ktoś żył jakimś filmem, który kręcił z nią sobie w głowie.
Kobieta jest jak herbata. Nie wiesz, jak silna jest, dopóki nie wrzucisz jej do gorącej wody.
Kobieta ma tyleż siły, ile jest jej odmowna. Jej powab jest jej tarczą, a oczy są jej mieczem. Czy kiedykolwiek znasz kobietę, która nie walczyła za coś, co kochała?
Kto ma za sobą panów i baby, ten daleko zajdzie.
Nic mi świecie, piękności twej zmącić niezdolne.
Jeśli chcesz coś powiedzieć, poproś mężczyznę; jeśli chcesz coś zrobić, poproś kobietę. Kobieta to symbol siły, mądrości i delikatności. Potrafi zaiskrzyć niewyobrażalną pasję, potrafi też troskliwie pielęgnować.
