Miłość – dwie dusze w jednym zjednoczonym ciele. A przyjaźń ...

 Miłość jest jak wiatr, nie zawsze ją widzisz, ale zawsze ją czujesz. To ona dodaje skrzydeł, kiedy na niebie gromadzą się chmury. To ona daje siłę, gdy wszystko dookoła wydaje się być przeciwko tobie.

 Jeśli oczekujesz, że świat będzie dla Ciebie sprawiedliwy, bo Ty jesteś sprawiedliwy, oszukujesz siebie. To dokładnie tak jakbyś oczekiwał, że Lew Ciebie nie zje tylko dlatego, że Ty nie zjadłeś jego. 

 Ten, kto kocha naprawdę, kocha
w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami.

 Tylko raz w życiu spotykasz taką osobę na której Ci bardzo zależy. Najlepiej zrobić wszystko, żeby nie odeszła.

 Kiedy kochamy, nie potrzebujemy wcale rozumieć, co się dzieje wokół, bo wtedy wszystko dzieje się w nas samych i wtedy
nawet człowiek może przemienić się w wiatr.

 Miłość jest niepojęta dla tych, co jej nie dzielą.

 Powiedz, może Ty wiesz, cośmy tej naszej miłości zawinili?

 Nie ma czasu – tak krótkie jest życie – na sprzeczki, przeprosiny, zawiść, wyjaśnienia. Jest tylko czas na kochanie, i to w tej chwili, że się tak wyrażę.

 Każdy, kto bada historie Kościoła bez uprzedzeń, nie może nie przyznać, że od wszystkich tych, którzy prawdziwie żyją chrześcijaństwem, promieniuje żarliwa i najwyższa miłość do bliźnich, nawet do wrogów i prześladowców. Ta miłość ma źródło w samej istocie świętości, w przemienieniu w Chrystusie. Zawsze znajdowała się ona w samym sercu nauczania Kościoła. Ta miłość bliźniego była czymś zupełnie nowym, nieznanym światu pogańskiemu i była to ta miłość bliźniego, która nawróciła niezliczoną ilość pogan.

 Więzi, które nas łączą są czasami nie do wytłumaczenia. Łączą nas nawet po tym, gdy wydaje się, że powinny się już zerwać. Niektóre więzi opierają się odległości, czasowi, logice. Ponieważ niektóre więzi są po prostu sobie przeznaczone.