Nadzieja jest jak słońce. Gdy na nią patrzymy, zasłania wszystko resztę. Ale kiedy zapada zmrok, widzimy gwiazdy...
Można żyć prawie bez wszystkiego, tylko nie da się żyć bez nadziei. Nadzieja to przeświadczenie, że coś ma sens, niezależnie od tego, jak to się kończy.
Nadzieja – siostra lęku, matka prośby, kornej niemocy starca opiekunka.
Młodość jest zawsze symbolem przyszłości, marzeń, nadziei.
Nadzieja, to jedyna rzecz silniejsza od strachu. Kawałek niepewności, ale z fajerwerkiem na końcu.
Nadzieja to taki promień słońca, który wpada przez najmniejszą szparę, oświetla wszystko dookoła i nigdy się nie poddaje. Twierdzi, że wszystko jest możliwe, i że miliony niemożliwości czekają na nas, gdy tylko otworzymy nasze serca na nie.
Nadzieja to coś więcej niż uczucie. To to, co daje nam siłę, kiedy wszystko dookoła się sypie. To jest to, co sprawia, że potrafimy iść naprzód, gdy wszystko inne mówi nam, że się poddamy.
Nadzieja to jeden z najcenniejszych skarbów ludzkości. To siła, która napędza nas do działania, nawet gdy wszystko wskazuje na porażkę. To światło na końcu mrocznego tunelu, które nie gaśnie, dopóki w naszym sercu tli się choć iskierka optymizmu.
Nadzieja jest jak dawanie święta. Nie zawsze przyniesie to, czego oczekujesz, ale zawsze daje to, czego potrzebujesz.
Nadzieja jest jak droga w kraju. Nie było jej wcześniej, ale kiedy wielu ludzi chodzi tą samą drogą, droga powstaje.
