Kwiat bez zapachu, jak człowiek ...

 Czym jest człowiek w naturze? Niczym w porównaniu z nieskończonością. Wszystko w porównaniu z nicością. Niezrozumiały dylemat, równie daleki od jednego krańca jak i drugiego. Mierzymy przestrzeń od nic do wszystkiego

 Nad światem znowu wzeszło słońce.

 Natura to nieskończona piękność, która ma moc przyciągania... Ma swoje tajemnice i uroki, które urzeczone są swoim pięknem. Chciałbym, żeby wszyscy ludzie to dostrzegali, szanowali i chronili.

 Opadnięty kwiat nie wraca na łodygę.

 Natura nie ma ani pęknięć, ani przerw. Przy całym swoim długim rozciągu, i przy wszelkiej swej różnorodności, nigdy się nie zaprzecza; jest rzeczą stałą, choć każdą godzinę odsłania przed nami nowe oblicze.

 W początku lata poranne grzmotysą zapowiedzią rychłej słoty.

 Natura nie potrzebuje ludzi - ludzie potrzebują natury; natura sobie bez nas poradzi. To my jesteśmy całkowicie zależni od niej. Każde zanieczyszczenie, każde wymarcie to tragizm. Starszy powiedział mi kiedyś: natura to życie, zniszcz to i zniszczysz samych siebie.

 Gdyby kiedy w grudniu grzmiało, wiatrów w roku nowym będzie niemało.

 Natura nie jest miejscem do odwiedzenia. To nasz dom. Człowiek, w swej pychnej nieświadomości, zapomina o tym, że nie jest panem, a jedynie częścią tego cudownego, skomplikowanego systemu życia.

 Natura nie ma ani kontroli, ani celu, a to, co do tej pory osiągnęła, to tylko efekt prób i błędów.