Gdy Nowy Rok w progi, ...

 Czasem między ostem i pokrzywami lilia rośnie.

 Człowiek, który przebywa wśród natury, słuchając jej, obserwując, zrozumie więcej niż ten, który stara się zdobyć jej tajemnice próbując przełamać jej prawa. To milczenie natury jest najgłębszą mądrością, której możemy się nauczyć.

 Natura nigdy nie zdradza serca, które ją kocha. Błyskawica niewątpliwie zabija człowieka, ale przede wszystkim to on niszczy drzewo, serce jego przeciwnika.

 Błyski ducha mogą świat wprawdzie oświecić, ale go nie mogą ogrzać.

 Nawet największe pustynie mają swoją wiosnę, choćby najkrótszą i niedostrzegalną.

 Gaśnie księżyc przed słońcem.

 Gdy styczeń z mgłą chodzi, mokrą i wczesną wiosnę zrodzi.

 Pewno październik nie oszczędzi pluchy,jeśli wrzesień był ciepły i suchy.

 Natura jest niewyczerpanym źródłem piękna, które nigdy nie przestaje nas zadziwiać. Każdy drzewo ma swój charakter, każdy las ma swoją duszę, a każda rzeka opowiada swoją niekończącą się historię. Trzeba tylko otworzyć oczy, uszy i duszę, aby zrozumieć ich język.

 W naturze nic nie ginie... to, co raz przeminie nie umiera, lecz zmienia formę, barwę i pachnie inaczej. I tylko człowiek umiera... i tylko człowiek umiera tak, jakby nigdy miał już nie powstać... jedynie człowiek zna sens śmierci i jedynie człowiek umiera.