Kiedy w styczniu rośnie trawa, licha w lecie jest potrawa.
Lekarz leczy, natura uzdrawia.
Natura nie ma ani złego pośpiechu, a jednak wszystko osiąga. Jeśli pozwolisz naturze na swój rozwój, nigdy nie będziesz rozczarowany. Powinniśmy uczyć się od natury, by cierpliwie czekać na rozwój rzeczy.
Gdy się wieczór czerwienią nieba, w nocy albo jutro deszczu czekać trzeba.
Głęboko w nas samych, daleko poza granicami naszej świadomości, wszyscy jesteśmy częścią wielkiego, niezgłębionego oceanu Natury. W każdej kropli deszczu, w każdym słońcu wschodzącym za horyzontem, wszystko to jesteśmy My.
Boskość natury z serca bije, Ziemia święta jest, każdy kamień, Drzewo, liść, kwiat, pąk, każde ziarno. Boga w rozkoszach natury kochać!
Gdy patrzę na te niezmierzone przestrzenie, na te ogromy niebios i ziemi, zastanawiam się, jakim jestem dla nich niczym. A jednak to ja, człowiek, jestem świadkiem ich istnienia i podziwiam ich majestat. To ja, maluch, patrzy na nie i dostrzega ich piękno. To ja, istota tak malutka i krucha, mogę cieszyć się tym, co przede mną, i rozumieć to, co dostrzegam. Tylko ja, człowiek...
Czasami natura jest okrutna, ale zawsze uczciwa. Możemy ją zniszczyć, ale ona nas nie zniszczy. Nasz jest wybór jak z nią postępujemy.
Tam dojdę, gdzie graniczą Stwórca i natura.
A jednak się kręci!
