Wiosna panna, lato matka,jesień wdowa, zima macocha.
Bociany przylatują i odlatują. Dzieci pozostają.
Na Zaduszki ziemia jeszcze sucha, a na Marcina wiatr z południa dmucha, obaczyma, lekka będzie zima.
Chowa Pan Bóg zwierza, choć nie zna pacierza.
Jak słońce topi lód,tak dobroć usuwa nieporozumienia,nieufność i wrogość.
A może dopiero w świecie, który nie zna grawitacji, będzie opadanie na dno godne pogardy?
Marzec, co z deszczem chadza, mokry czerwiec sprowadza.
Gdy z początku sierpień częste grzmoty miewa, tedy też do końca takąż nutkę śpiewa.
Człowiek nie tkwił w przyrodzie jak gwiaździste niebo, lecz żył w niej jak słońce, które wydobywa swoją moc z niewyczerpalnego źródła, jakie stanowi natura
Nigdy orzeł nie stracił tyle czasu, jak wtedy, kiedy chciał się uczyć od wrony.
