Precz z naturą

 Październik, gdy grzmot na wschodzie naprawi,burzy nas wielkich i wiatrów nabawi.

 Piękne czasy rodzą róże,słabe zaś przynoszą burze.

 W najdrobniejszej cząstce wszechświata mieści się potęga, która go zakodowała. I kto by rozwiązał wszystkie zagadki ziarnka piasku, przeniknąłby całą naturę.

 Nie ma na świecie nieb, które byłyby przeróżne jak niebo serca człowieka, nie ma głębi które byłyby głębsze niż jego tęsknoty, nie ma przestworzy szerzej otwartych niż przestrzeń jego ducha, nie ma słońca, które by jaśniej oświecało niż słońce jego prawdy.

 Na to wilk jest w lesie, żeby pasterz strzegł żywinę.

 Natura jest niewyczerpanym źródłem piękna, które nigdy nie przestaje nas zadziwiać. Każdy drzewo ma swój charakter, każdy las ma swoją duszę, a każda rzeka opowiada swoją niekończącą się historię. Trzeba tylko otworzyć oczy, uszy i duszę, aby zrozumieć ich język.

 Gdy w Palmową Niedzielę słońce świeci, pełne będą stodoły, beczki i sieci.

 Czerwiec gdy zagrzmi, gdzie zorze zachodzą, ryby się obficie urodzą.

 Człowiek jest królem natury, ale natura jest matką wszystkiego, co żyje. Wielka, majestatyczna, niestrudzona. Daje nam wszystko, czego potrzebujemy do życia, a jednocześnie nie zarząda niczego w zamian.

 A te mrówki, tak wspaniałe,Pełne żądzy, wiedzy, pychy,Jakże twór to śmieszny, lichy.