Natura jest, jak wspaniała, mądra, niezwykle roztropna, opiekuńcza matka, która zawsze stara się pomagać swoim dzieciom, ale nie pozwala na ich zepsucie.
Henryk Sienkiewicz mówi o naturze jako o opiekuńczej matce, która stara się pomagać, ale nie pozwala na zepsucie swoich dzieci.
Gdy z początku sierpnia skwar trzyma, zwykle bywa długa i śnieżna zima.
Nie pytaj, jakie będą żniwa, lecz upraw pole i proś Boga o błogosławieństwo.
Natura nie jest miejscem do odwiedzenia. Jest to nasz dom. Siła, która kształtowała nasze ciało, kształtowała też nasze umysły, nasz sposób myślenia, nasze poczucie, co jest ważne i co nie. Ona nas tworzy.
Bóg nie gra ze światem w kości.
Ile mgieł w marcu, tyle deszczów w czerwcu.
Cokolwiek nosisz w sile piersi, siej po polach, lasach, sadach. Kolosalne drzewa wielkością oszałamiają, ale piękno to ma korzenie w ziemi, nie w chmurach.
Gdzie bocian, tam pokój.
Przyroda jest życzliwa, jej łono oferuje obfitość pokarmów, a jej ręce, nawet jeśli czasem wydają się surowe, kształtują naszą siłę. Nigdy nie zapominajmy, że jesteśmy częścią tej wielkiej symfonii życia.
Ktoś już kiedyś zastanawiał się nad tym, dlaczego zniszczenie dzieła ludzkich rąk nazywa się wandalizmem, a gdy niszczone jest dzieło natury, dzieło Boże, mówi się, że to postęp.
Nim słońce wzejdzie, rosa oczy wyje.
