Wielkość Natury

 Kropla drąży kamień nie siłą, lecz częstym spadaniem.

 Gdy człowiek wspina się na jakiś szczyt, to nagle, będąc tuż pod nim, zaczyna wyraźniej widzieć inne szczyty, które go otaczają. Te znacznie wyższe. Z dołu ich w ogóle nie widać lub są bardzo niewyraźne. Tam u góry są wyraziste i tym, że są wyraźne, denerwują.
I samą tylko swoją obecnością odbierają całą radość wchodzenia na ten swój obecny.
I będąc już na wierzchołku swojego,
zamiast poczuć spełnienie, czuje się
tęsknotę za tymi wyższymi.

 Nawet największe pustynie mają swoją wiosnę, choćby najkrótszą i niedostrzegalną.

 Natura to księga, którą trzeba czytać między wierszami. Tutaj, gdzie dostrzegasz piękno, zostawiasz ślad. W jej obrębie, wszystko jest powiązane siecią niewidocznych nici, wskazujących na głębszą, ukrytą prawdę.

 Gdy świnie przeklinają się nawzajem, mówią może: ty człowieku!

 Artysta jest źródłem dzieła. Dzieło jest źródłem artysty.

 Kiedy styczeń najostrzejszy, tedy roczek najpłodniejszy.

 Bez datku łaska, jak rzeka bez wody.

 Jak lew między zwierzętami lasu, jak lwiątko między trzodami owiec, co gdy przychodzi, tratuje i rozdziera.

 Gdy w Gromniczną jest ładnie, dużo śniegu jeszcze spadnie.