Łaska Trwa - jako słońce, jak wiatr,Jak zieleń drobnych liści,jak kamyk, który błyszczyNa drodze pośród nas.
Gdy w styczniu deszcz leje, złe robi nadzieje.
Na wiosnę dzień karmi rok.
Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry.
Natura jest nieskończenie podzielonym Bogiem.
Nie jesteśmy odosobnieni, jesteśmy częścią tego Wszechświata, jesteśmy w tym Wszechświecie, być może do niego należy; nasz umysł jest częścią Wszechświata. Jesteśmy częścią tej natury, do której z takim zachwytem podziwiamy.
Kiedy październik śnieżny i chłodny, to styczeń bywa zwykle łagodny.
Gdy człowiek wspina się na jakiś szczyt, to nagle, będąc tuż pod nim, zaczyna wyraźniej widzieć inne szczyty, które go otaczają. Te znacznie wyższe. Z dołu ich w ogóle nie widać lub są bardzo niewyraźne. Tam u góry są wyraziste i tym, że są wyraźne, denerwują.
I samą tylko swoją obecnością odbierają całą radość wchodzenia na ten swój obecny.
I będąc już na wierzchołku swojego,
zamiast poczuć spełnienie, czuje się
tęsknotę za tymi wyższymi.
O nieślachetna ziemio! o nędzne łakomstwo!Toż nas marnie szafujesz i nasze potomstwo,Że nie najdziesz żadnego, co by myślił o tym,Co sie jutro będzie dziać, nie tylko na potym.
Patrz, skąd wiatr wieje,tedy cię deszcz nie zleje.
