Człowiek jest istotą niepowtarzalną, jedyną, unikalną. To nie tylko prawda biologiczna, ale także filozoficzna. Każdy z nas ma swój niepowtarzalny zestaw zalet, wad, umiejętności i talentów, które tworzą naszą indywidualność.
Niewielu ludzi potrafi znosić spokojne i ciche szczęście, które pomaga przetrwać. Wielu woli nieszczęście, bo daje okazję do narzekań, do wrogiego oceniania innych, do samopodziwiania sobie.
Nie ma człowieka idealnego, są tylko człowieki prawdziwi, których wartości, zachowanie i charakter są spójne z tym, co głoszą. To jest prawda o człowieku.
Nie musisz żyć tak, jakby ktoś miał cię lubić. Prawda jest taka, że niektórych osób nie da się przekonać, aby cię polubili. Jeśli dobrze o sobie myślisz, jest to ważniejsze niż to, co inni myślą o tobie.
Powinieneś być zawsze takim, jakim chciałbyś być, a nie takim jakim chcą cię widzieć inni.
Nie mam talentu do życia. Nie potrafię pogodzić się z tym, co nazywają rzeczywistością. Nie potrafię pogodzić się z rzeczywistością mojej duszy.
Kiedykolwiek jesteś komukolwiek czy cokolwiek winien, zawsze jesteś najpierw winien sobie. W przypadku, gdy komukolwiek obiecujesz coś zmienić, najpierw obiecaj to sobie. W sytuacji, gdy komukolwiek zalecasz coś robić, najpierw zrób to sam. To jest siła prawdziwej osobowości
Ludzie często zapominają, że człowiek jest tego warty, co wartość ma jego słowo. Obiecałeś, dotrzymaj! To działa na korzyść twojego charakteru, rozwija cię jako człowieka i buduje wzajemne zaufanie.
Nie są ważne twoje tytuły, wykształcenie, pieniądze. Ważne jest tylko to, kim jesteś jako człowiek, jak traktujesz innych, i jaki zostawiasz po sobie ślad. Pamiętać trzeba, że nie można obcować z naturą ludzką, ignorując jej potrzeby poza materialnymi.
Człowiek jest wcale nie człowiekiem, dopóki nie zdołał zakwestionować w sobie człowieka. Dać człowiekowi pełną jego miarę, to znaczy pojąć go jako problem, którego rozwiązanie oznacza zarazem przekreślenie tego, co od niego oczekujemy.
