Najpiękniejszym istotom brakuje czasami zupełnie sensu urody. Wprost przeciwnie - to, co brzydkie, jest bezbłędnie przemianowane w rzeczywistość duchową.
Jesteśmy tym, co nazywamy przypadkami personelu. Każda z nas ma inną historię, inną pracę, inny charakter. Ale mamy wspólne cechy: solidarność, zaangażowanie, determinację. I każda z nas jest ważna, bo każda jest potrzebna.
Nie szanuję, nie bronię żadnej idei, żadnej prawdy, które niosą nienawiść, lekceważenie względem jakiejkolwiek grupy ludzi, które nie pozwalają mi patrzeć na tę grupę bez uprzedzeń, bez spokoju ducha.
Sztuka to nie rzemiosło. Ten, kto z talentu swojego uczynił rzemiosło, ten sam ma tylko talent, ale nie jest to artysta. Sztuka wymaga charakteru.
Nie ma bardziej zagubionej rzeczy na świecie, niż serce człowieka. W szarości dnia potrafi porzucić wszystko, co kiedykolwiek kochało i żyło, zostawiając w tyle tylko cień tego, kim kiedyś było.
Naprawdę wielkim człowiekiem jest ten, kto wśród tłumu, gdzie rządzi zwyczaj, umie zachować wolność ducha i stój udziałem wszystkich cierpień, nie traci zaufania do innych.
Wielka sztuka nie tkwi w byciu w stanie, ale w umiejętności wyboru. W przyjmowaniu nie tego, co się ma, ale tego, czego się pragnie.
Nie można żyć swoim życiem tylko pomagając innym. Musisz czerpać z własnej mocy i zdrowia, aby dostrzec, jak ważne jest twoje życie. Możesz pomagać innym, ale najpierw musisz zadbać o siebie.
Prawdziwa wartość człowieka nie tkwi w tym, co posiada, ale w tym, kim jest. Często zapominamy, że to jak traktujemy innych, nasze wartości i przekonania, kształtują nas bardziej niż jakiekolwiek materialne bogactwo.
Nie jesteśmy na tej ziemi, aby poddać się światu, ale przeciwnie, aby go dostosować do nas. Indywidualność jest święta. Boskość życia tkwi w naszych własnych sercach.
