Praca nie jest czymś, od czego powinniśmy uciekać. Właśnie w pracy najgingliśmy się realizować, święcić, a przede wszystkim pokochać. Praca to nie tylko obowiązek, ale przede wszystkim prawo człowieka, który chce być odpowiedzialny nie tylko za siebie, ale i za innych. Praca to również przywilej, bo poprzez nią otrzymujemy wynagrodzenie, które pozwala nam żyć, ale również dzięki niej można przyczytać się do dobra wspólnego.
Praca jest to, co zobowiązuje człowieka do bycia prawdziwym człowiekiem. Można mieć różne pasje, ale tylko ciężka praca daje nam prawdziwe spełnienie i poczucie wartości. Praca nie tylko kształtuje naszą tożsamość, ale także daje nam możliwość do wyrażania siebie.
Praca jest największą satysfakcją człowieka, źródłem jego dumy, miarą jego człowieczeństwa. Pojedynczy człowiek może stworzyć coś wielkiego i pięknego tylko dzięki ciężkiej, wytrwałej pracy.
Praca, która nie przynosi zadośćuczynienia, jest niewolnictwem, najgorszym rodzajem niewolnictwa. Przyjemności trzeba szukać tam, gdzie wykonuje się swój obowiązek, a nie poza nim.
Dołączanie nie jest tożsame z pracą. Praca to to, co zmusza Cię do myślenia
Bez muzyki życie byłoby błędem. Każda sztuka, każda filozofia ma na celu zbawić od pracy, tzn. od bezzmyslności, od niewoli.
Praca, którą lubimy, staje się pasją. Pasja, którą realizujemy, staje się pracą.
Praca bez refleksji, samokrytyki, ciągłego sprawdzania efektów i poprawiania błędów to nie praca, ale zabijanie czasu, a czas to życie, więc jest to rodzaj samobójstwa.
Praca to nie tylko środek do zarobku. To tworzenie, pisanie swojej historii, budowanie relacji, rozwijanie pasji, realizowanie celów, zmienianie świata na lepsze. Dzięki pracy człowiek staje się pełniejszą wersją siebie.
Praca to miłość uczyniona widoczną. A jeśli nie możesz pracować z miłością, lecz tylko z niechęcią, lepiej byłoby, gdybyś opuścił swoją pracę i usiadł u bram świątyni i prosił o jałmużnę od tych, którzy pracują z radością.
