Praca to miłość uczyniona widoczną. A jeżeli nie możesz pracować z miłością, ale tylko z odrazą, lepiej jest, żebyś opuścił swoją pracę i usiadł u bramki świątyni i brał jałmużnę od tych, którzy pracują z radością.
Praca jest najbardziej naturalnym zwierciadłem naszej osobowości, jest jedynym równie powszechnym i skutecznym środkiem określania naszej wartości społecznej, jak narodowość, płeć czy wiek. Gdy pracujemy, dajemy coś od siebie, nie tylko w zamian za otrzymywane korzyści, ale jako wyraz naszej tożsamości.
Przyjdź do świata, korzystaj z tego co w nim najlepsze. Daj wszystko od siebie, uczynki, myśli, ciche dni, inspirację, zrozumienie człowieka. Nie ociągaj się, nie tylko popychaj masy, ale i kształtuj je. Nie bądź maszyną, bądź człowiekiem. Nie bądź niezniszczalny, bądź niezastąpiony. Praca jest najważniejsza. To ona sprawia, że żyjemy, zamiast istnieć. To praca tworzy istotę człowieka. Kto nie pracuje, ten traci sens życia.
Nie jesteśmy na tym świecie, aby oszukiwać samego siebie, siedząc w cieniu innych. Musimy rozwijać własny talent i nie zgubić się w tłumie. Twoja praca jest twoją wartością.
Ludzie często mówią, że motywacja nie trwa. No cóż, ani kąpiel – dlatego zaleca się codzienną. To idealny przykład zachęcający do stałego motywowania siebie, niezależnie od rzeczywistości.
Praca nie jest czymś od czego powinieneś uciekać. Kiedy robisz coś, co naprawdę cię pasjonuje, stajesz się częścią tego, co robisz. To już nie jest prace, to jest coś, co jest częścią ciebie i twojego życia. To jest prawdziwa wartość pracy.
Wybierz pracę, którą kochasz, a nigdy więcej nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia w życiu.
Wybierz sobie pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia w swoim życiu.
Praca kocha myśl, a najbardziej myśl, która była już na początku czynem. Najlepsza praca to taka, która przychodzi sama. Taka, która przeróżnymi drogami wchodzi do człowieka i nie daje mu spokoju.
Praca jest najwyższą formą egzystencji człowieka. Dlatego też odcinasz człowieka od pracy, zamykasz go w sytuacji bezczynności, skazujesz go na niebyt, skazujesz na to, żeby sam sobie zadał pytanie o sens swojego jestestwa - czy to jest człowieczeństwo?
