Praca uszlachetnia, męczy, ale daje chleb. Bez pracy nie ma kołaczy. Praca osądza, jakie kto ma serce.
Praca jest najbardziej konkretną formą modlitwy, bo doświadczamy w niej, że rzeczywistość odpowiada na nasze działanie. Jeśli ktoś w niej przeistacza, to przez to właśnie, że zaczyna dostrzegać, jak rzeczywistość przemienia się dzięki jego wysiłkowi.
Wybierz pracę, którą kochasz, a nie przepracujesz ani jednego dnia w swoim życiu.
Praca nad sobą jest najważniejsza. Nie czekaj na zmiany, zacznij od siebie. Twoje działanie lub jego brak, to jest to co naprawdę ma znaczenie dla Ciebie i dla świata.
Jeśli naprawdę kochasz to, co robisz, jeśli masz w sobie pasję, a nie zniechęcenie, wniosłeś już swój wkład w człowieczeństwo. Niektórzy nazywają to pracą, ale to nie praca. To twoje prawdziwe życie.
Przyjdzie taki dzień, kiedy zdamy sobie sprawę, że samo ciężarne wyciszenie, wielogodzinne przesiadywanie nad pustym papierem może być równie cenne jak najzdrowszy, najpełniejszy śmiech. Praca jest absolutna, tłumaczy wszystko, daje sens, wprowadza harmonię. Rzeczywiście, czasem jako owoc długich godzin, dni, lat, przynoszą perspektywy nie do przewidzenia, a czasem - rzadziej - cud, natychmiast przemieniający chaos w porządek.
Nie powinniśmy zapominać, że prawdziwe uczucie szczęścia pochodzić może jedynie z miłości do naszej pracy. Jeżeli nie poświęcimy jej serca, nigdy nie będziemy szczęśliwi.
Kiedy pracujesz, regularnie przekraczając swoje granice, nie z powodu konieczności, ale z powodu autentycznej potrzeby, to znaczy, że twoja praca staje się pasją.
Kiedy kochasz to co robisz, nie jesteś nazywany pracującym. Jestem bardzo szczęśliwy, mogąc robić co kocham.
Praca nie jest człowiekiem, nie ma prawa domagać się od nas poświęcenia życia.
