Praca to coś więcej niż środki do życia - powinna być źródłem satysfakcji dla nas samych, możliwością rozwijania naszych umiejętności i talentów, wyrazem naszego wkładu w nasze społeczeństwo, a przede wszystkim sposobem na poprawę jakości naszego życia.
Praca nie tylko nie jest hańbą, ale i wielką cześcią; największą po cnotach. Cnota to jest cel, praca to jest środek do niego.
Pracy, której nie kochasz, nie da się ukochać, bo jest jak złożony zegar, gdzie każda część musi doskonale pasować. A jeśli coś nagle przestaje, trzeba to natychmiast naprawić, inaczej cała machina się zatrzyma.
Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
Znajdź coś, co kochasz robić, i nigdy więcej nie będziesz musiał pracować.”
Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia w swoim życiu.
Niczego nie osiągamy łatwo. To, co na pewno wiesz, to to, co odkryłeś sam poprzez pracę, poprzez ryzyko, poprzez kalkulację, poprzez długotrwałe i ciężkie zalania, poprzez zgubę i przebudowę.
Praca daje człowiekowi nie tylko chleb, ale też godność, poczucie wartości, możliwość realizacji. Bez pracy człowiek jest jak ptak bez skrzydeł.
Praca nie jest karą, lecz nagrodą i mocą. Praca nie jest nielubianym obowiązkiem, lecz drogą do miłości. Praca jest rzeczywistą ścieżką do najszlachetniejszej, najpierwotniejszej formy zadośćuczynienia - stworzenia.
Praca nie jest czymś, co odwraca nas od życia. Praca jest integralną częścią życia, medium, przez które wyrażamy nasze talenty i realizujemy nasze ambicje. Praca powinna traktować nas jak partnerzy, nie jako maszyny.
