Prawda dociera do nas powoli, bo inaczej mogłaby zabić.

 Nie da się ukryć prawdy na dno butelki wina. Można ją tam wrzucić, przykryć korkiem, powiedzieć sobie, że już nie istnieje, ale kiedy butelkę otworzysz, prawda zawsze się wydostanie. Jest jak ten zły pieniądz, który ciągle wraca.

 Prawda, jaką szuka teatr, nie jest prawdą codzienną. Jest to prawda odkryta w momentach najgłębszego drżenia, prawda, która nas poraża, przeraża.

 Wszystko co wydaje nam się prawdą, to tylko prawda nabrzmiała naszą nadzieją, naszą wiarą, naszą tęsknotą. Jest to zaledwie odzwierciedlenie naszych pragnień.

 Prawda nie jest zależna od naszych uczuć. Niezależnie od tego, czy nam się podoba, czy nie, czy nas boli, czy nie - jest prawdą.

 Człowiek to stworzenie, które może się przyzwyczaić do wszystkiego, i to myślę jest najlepszą definicją. Ale to nie oznacza, że człowiek jest szczęśliwy, bo to nie jest prawda

 Prawda jest jak gwiazda. Przyświeca, ale nie oślepia. Daje światło, ale nie powoduje bólu. Prawda to jasność, którą możemy zrozumieć bez spalenia naszego umysłu.

 Przyjazń polega nie na patrzeniu nawzajem sobie w oczy, ale na patrzeniu razem w tym samym kierunku. To nie jest rzecz wzajemnego zrozumienia, ale wspólnego niezrozumienia wszystkiego - nie jest pomyłką, ale prawdą, której nikt inny nie widzi, a którą tylko ty zauważasz.

 Czasami zastanawiam się, czy więcej prawdy jest w mądrości, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, czy w głupocie, że wszędzie źle, gdzie nas nie ma.

 Prawda nie jest nigdy absolutna. Jej definicja stale się zmienia, jest jak rzeka, która płynie, przepływa i nigdy nie jest taka sama. To, co dla jednej osoby może być prawdą, dla innej może być totalną bzdurą. Dlatego zawsze warto patrzeć na prawdę z różnych perspektyw i nie zamykać się na inne punkty widzenia.

 Prawda jest jak mucha; jeśli tonie, to dlatego, że połapała się w sieci kłamstwa. Jeśli nie jest widoczna, to dlatego, że siedzi gdzieś w cieniu, ale zawsze jest gdzieś tam, pod ręką.