Głębia prawdy

 Prawda jest najwyżej tak okrągła jak końskie oko.

 Prawda jest zawsze niewygodna. To nieprzyjemne odczucie, kiedy się ją ujawnia. Nie można jej przemilczeć. Właśnie dlatego tak najtrudniej jest mówić prawdę.

 Nie można nigdy dojść do prawdy, jeśli nie jest się gotowym na to, że mnóstwo rzeczy, które do tej pory uważaliśmy za oczywiste i niepodważalne, okaże się niesłuszne i błędne.

 Prawda jest jak dno naczynia, kiedyś do niej dojdziesz i możesz ją zobaczyć, ale nie możesz jej dotknąć, bo zawsze jest od ciebie odseparowana.

 Trzeba dążyć do prawdy, niezależnie od tego, czy ona jest dla nas korzystna czy nie, i niezależnie od tego, czy ona odpowiada naszym uprzednim przekonaniom czy nie.

 Człowieka zawsze można ocenić po tym, jak się odnosi do prawdy. Ceni ją sobie bądź jej się boi, kłamie bądź prawdę mówi. Ale prawda jest tylko jedna.

 Prawda jest jak słońce. Możesz ją ukryć na jakiś czas, ale nie zniknie. Zawsze wraca, pokazując swoje prawdziwe oblicze.

 Prawda nie jest znikoma, ale dąży do samorealizacji, a zatem do objawienia się. Nic co jest prawdą, nie pozostaje niewyrażone.

 Gdyby wszyscy ludzie mówili tylko prawdę, cały świat utknąłby na miejscu. Prawda bywa przerażająca. Większość ludzi nią gardzi, ale tylko dlatego, że nie potrafią z niej korzystać. Pójdziesz do nieba tylko wtedy, gdy powiesz prawdę, ale tylko wtedy, gdy jesteś w stanie wytrzymać jej ogrzewające ciepło.

 Nie da się zmusić prawdy, żeby wyszła na jaw.