Odsłanianie Prawdy

 Człowiek, który twierdzi, że zawsze mówi prawdę, jest niewątpliwie kłamcą. Prawda nie jest jednoznaczna, nie jest absolutna. Jest jak światło padające na wielościenny diament. Każda z jego płaszczyzn odbija światło inaczej, każda pokazuje inną fację prawdy.

 Prawda jest jak rzeźba: czasem trzeba ją patrzeć z różnych punktów, aby zrozumieć jej prawdziwą formę.

 Nienawidzę komputerów. Nie mówią prawdy.

 Bo nie ma nic tak gorzkiego albo tak słodkiego jak prawda.

 Sztuka polega na tym, żeby zdobyć to, co trudno zdobyć. Do prawdy nie dochodzi się samą prawdą, ale przez uwłaczanie prawdzie, doprowadzając ją do ostateczności.

 Nie ma niczego trudniejszego do opanowania, niczego bardziej niepewnego w osiągnięciu, niczego bardziej niebezpiecznego do zarządzania, niż dążenie do wprowadzenia nowych porządków.

 Prawda ma moc uzdrawiania.

 Zanim prawda włoży buty, kłamstwo obiegnie Ziemię.

 Tylko prawda jest interesująca. O prawdzie najtrudniej. Prawda jest jak obrzydlistwo, która strasznie wstrętna i okropna. Lecz bez prawdy nie ma niczego.

 Nie ma faktów, tylko interpretacje. A przecież, co to jest prawda? Ruchomy ciąg metafor, metonimii, antropomorfizmów: innymi słowy suma ludzkich relacji, które zostały poetycko i retorycznie podwyższone, przekształcone, ozdobione, i które po długim użyciu ludzie uznali za stałe, kanoniczne i obowiązujące