Czas jest jak rzeka nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo woda, której dotknąłeś już przepływa dalej. Tak samo chwile stają się niepowtarzalne.
Życie to krótki, lecz nieustający ciąg chwil, które przemijają. Spoglądanie na przemijanie to jak patrzeć na rzekę, która nieustannie płynie, a jednak nigdy nie jest tą samą rzeką. Powinniśmy doceniać każdą chwilę, bo kiedy już przeminie, nie wróci.
Przeszłość nigdy nie odchodzi,
tylko czeka aby namieszać
w teraźniejszości.
Czas przemija nieubłaganie w naszych sercach, nie zostając nam nic prócz pamięci o jego gwałtownym ucieczce. Wszystko, co mamy, przewija się, niemal jak marzenie, a zanim zdążymy się zorientować, długi dzień naszego życia dobiega końca.
Świat ten, kochana młodości, nie jest miejscem twojego opuszczenia; to ty opuszczasz świat. Gdziekolwiek będziesz, świat pozostanie tam, gdzie jest.
Czyż nie jest tak, że każdy dzień, kiedy wpada myśl przemijania na serce człowieka, przypomina nam bezmiernie o tym, jak cenne jest to, co mamy tutaj i teraz? To wszystko jest tak przemijające, jak piękny zachód słońca, który pomimo swej krótkotrwałości, zostaje w nas na zawsze.
W dzieciństwie godziny trwały wieczność, dziś lata trwają sekundy.
Życie płynie nieubłaganie, jak rzeka, której wody ciągle się zmieniają, a jednak zawsze pozostaje tą samą. Piękno chwil ulotnych jest tym piękniejsze, że są ulotne. Lecz choć wszystko przemija, nie znaczy to, że zanika. Wszystko pozostaje w naszej pamięci i sercu, tworząc naszą niepowtarzalną historię.
Kto chce, ażeby czas mu płynął znośnie, ten musi go wykorzystywać. Najgorsze jest czekanie, kiedy się człowiek musi z nim samej mierzyć. On zawsze idzie, on nie ma załamań, nie umie stanieć.
To, co nazywamy przemijaniem, to nic innego jak postęp w bycie. Każdy dzień, każda godzina dodaje coś temu, co jesteśmy, odbiera natomiast Temu, co byliśmy i co już nigdy nie wróci.
