A poza tym przyjaźń nie polega na przytakiwaniu sobie. Czasem musi boleć.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach, to ciche porozumienie, ciche jednocześnie oparcie się na wzajemnej ufności cennego niż złoto.
Przyjaźń jest jak zdrowie, nie doceniamy go aż do czasu, kiedy jest zagrożone, prawda? Trzeba dbać o przyjaźń, jak o najcenniejszy skarb.
Przyjaźń bez zaufania jest jak kwiat bez zapachu, jest jak ptak bez skrzydeł. To jest doświadczenie, które nie ma prawdziwej wartości.
Prawdziwa przyjaźń nie polega na tym, by być nieodłącznym, ale na tym, aby być w stanie rozstać się i mimo to nic się nie zmieniło.
Przyjaciela poznaje się w biedzie. Nie szuka własnych korzyści, nie zmienia się pod wpływem losu, płacze na twoje nieszczęścia. Ten kto takiego potrafi zdobyć, ten wie co to prawdziwa przyjaźń.
Przyjaciele są jak struny skrzypiecnie trzeba ich naciągać.
Największym błogosławieństwem w życiu jest posiadanie prawdziwego przyjaciela, który rozumie naszą samotność, staje u naszego boku nawet gdy świat nas opuszcza, i nigdy nie używa naszych sekretów przeciwko nam.
Prawdziwa przyjaźń to nie tylko chęć bycia razem, to przede wszystkim zrozumienie, cierpliwość, odporność na ból i gniew. To umiejętność mówienia prawdy, nawet jeśli boli.
Doceń prawdziwych przyjaciół, bo dziś to unikaty.
