Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela.
Tak, tak, Antonio, zyskałeś szacunek, ale straciłeś przyjaciół. To kwintesencja losu szamana.
Przyjaźń to miłość bez skrzydeł. Mniej zakochana, ale bardziej trwała i pewna. Przyjaźń to braterstwo dusz, którego nikt i nic nie zniszczy. Przyjaźń to cenna perła, którą trzeba szanować.
Prawdziwa przyjaźń to nie chwila, to nie rok, to nie wiek. Prawdziwa przyjaźń to całe życie – od narodzin do śmierci. Razem płakać, razem śmiać się, razem przez świat iść, razem w dół, razem w górę, razem przez wszystko przechodzić.
Przede wszystkim powinniście wystrzegać się podejrzeń, ponieważ są one trucizną zabijającą przyjaźń.
Nigdy się nie tłumacz. Przyjaciele tego nie potrzebują, a wrogowie i tak nie uwierzą.
Czyż jest coś lepszego niż mieć kogoś, z kim można porozmawiać o wszystkich rzeczach jakby się rozmawiało ze sobą samym?
Przyjaciel to ktoś, kto zna cię takim, jakim jesteś, rozumie, gdzie byłeś, akceptuje, kim jesteś, i delikatnie pozwala ci rosnąć.
Przyjaźń to nie jest tylko obecność, to jest bycie z kimś, kogo znamy prawdziwie, kogo szanujemy i kochamy… Kogoś, z kim dzielimy nasze marzenia i tajemnice najbardziej skrywane… Przyjaźń to czas, gdy nasze dusze się łączą i pozostają na zawsze razem…
Prawdziwa przyjaźń jest jak zdrowie, nie zdajemy sobie sprawy z jego wartości do czasu, gdy je stracimy.
