Gdyby ludzie byli tak do siebie dobrzy jak te zwierzęta w leśnej społeczności, nie byłoby wojen, nienawiści i zła. Każdy żyłby dla siebie, ale i dla innych.
Nie można doświadczyć pełni życia chyba, że odzwierciedla się to w społeczności, więc zawsze musi być większe znaczenie dla każdej rzeczy, którą robisz.
To, co czyni mężczyznę mężczyzną, nie jest zdolność do prokreacji; to co czyni mężczyznę mężczyzną jest wola do objęcia odpowiedzialności. Mężczyzna to ten, kto przejmuje opiekę nad resztą społeczności.
Wolność nie jest stanem, w którym obywa się bez jakichkolwiek norm. Shać, które nie jest do niczego zobowiązane, staje się arbitralną, absolutną i przyczynia się do niszczenia osobowości ludzkiej i społeczności.
Człowiek, który nie umie spędzać czasu w samotności, jest zawsze zależny od innych... Tworzy okoliczności które zawsze go do tego zmuszają... To jest natura, czy ja się z tym zgadzam czy nie. Człowiek jest istotą społeczną.
Żadna jednostka nie istnieje sama dla siebie, bez społeczności. Nie jesteśmy w stanie żyć samodzielnie. Świadomość, która wywyższa jednostkę ponad społeczność, stanowi pomieszanie z perspektywą.
Człowiek jest zwierzęciem z natury racjonalnym i społecznym.
Ludzie są maszynami, które wspólnie tworzą swój świat społeczny. Na tym polega właściwe clou procesów kulturowych. Ten stworzony własnymi siłami świat społeczny wywiera ponadto ogromny wpływ na zachowanie jednostki.
Zaraza nie rozróżnia podziałów społecznych. Uderza na zmianę i w tych, co stoją nisko, i w tych, co stoją na górze.
Jest bardzo mało ludzi w całej społeczności, którzy naprawdę żyją ufając innym.
Każdego z nas określają społeczności,
do jakich należy i do jakich nie należy. Jestem tym, tym i tym, ale na pewno nie tamtym, tamtym i tamtym. Twoje określenia są wyłącznie negatywne. Mógłbym spisać nieskończoną listę osób, którymi nie jesteś. Jednak ktoś, kto nie poczuwa się do przynależności do żadnej grupy społecznej, zawsze w końcu popełnia samobójstwo. Albo zabijając ciało,
albo rezygnując z osobowości
i wpadając w obłęd.
Nawet największa przepaść społeczna dzieląca dwoje kochających się ludzi jest niczym wobec zgodności myśli i uczuć oraz jedności serc i dusz.