Czym jest człowiek? Jest małym chwilowym bytem, odmierzającym się do katastrofy wszechświata. Musi zniknąć, tak jak znikają sny, tak jak znikają cienie.
Nasza planeta jest tylko ziarnkiem piasku na niewyobrażalnie wielkiej plaży wszechświata. Jej piękno i różnorodność są nieocenione. Dbajmy o nią tak, by przetrwała dla kolejnych pokoleń.
Kiedy człowiek zaczyna rozumieć, jak duże są wszechświaty, które są mną, zdaje się, jakby on zmniejszał, a jednak paradox jest taki, że właśnie wtedy zaczyna on być wielki.
Człowiek jest tylko kroplą w oceanie, ale co z tego? Każda kropla zawiera tajemnicę istnienia wszechświata
Najpiękniejsze i najgłębsze uczucie, które można doznać, to uczucie tajemniczości. To jest czysta religia. Ten, kto nie znał tego uczucia i nie potrafi się dziwić, niezdolny jest do poznania prawdy.
Wszystko, co widzimy czy też wydaje się nam rzeczywiste, jest tylko iluzją. Nawet sam wszechświat jest tylko snem stworzonym przez skąpo umysł.
Dwie rzeczy napełniają umysł coraz nowym i rosnącym podziwem i czcią, im częściej i uporczywiej zastanawia się nad nimi, to stworzona gwiazda nad mną i moralny prawo we mnie.
Możesz stworzyć swój własny wszechświata, jak tylko zdecydujesz się to zrobić. Jak tylko zrozumiesz, że nikt nie jest prawdziwie wolny, dopóki nie potrafi panować nad swoim umysłem.
Jeśli potrafisz siedząc w kucki na podłodze tworzyć wszechświat, na którym czołgają się robale, świetlikami są rozbłyśnięte gwiazdy, a ciepło pieca to oddychanie smoka – jesteś bogiem tej przestrzeni.
Nie należy się zrażać do własnych cierpień, rozumiejąc, że cierpienie jest kluczowym elementem życia. Podążając ścieżką współczucia, możemy przejrzeć zawoalowaną naturę rzeczywistości i dostrzec prawdziwe piękno wszechświata.
Człowiek jest tylko częścią całości zwanej przez nas 'Wszechświatem', częścią, otoczoną przez czas i przestrzeń. Doświadcza siebie, swojej myśli i uczuć, jako czegoś oddzielonego od reszty, co jest rodzajem optycznego oszustwa jego świadomości. To zjawisko stanowi dla nas więzienie, ograniczające nas do naszych własnych upodobań i do stosunku z niewielką liczbą najbliższych osób. Nasz cel musi być wyzwolenie się z tego więzienia, poszerzanie naszego kręgu współczucia, obejmowania wszystkich żywych istot i całej natury w jej urodzie.
Dwie rzeczy są nieskończone: wszechświat i ludzka głupota... choć nie jestem pewien co do wszechświata.