W mieście sny nie służą człowiekowi. Zależy też jakie miasto. Im większe, tym gorsze sny.
Nie sposób być ojcem lub matką, nie powodując niekiedy łez.
O, jakże często do snu kołyszę wzburzoną krew.
Nie ma we mnie dawnych marzeń. Niczego nie planuję. Mało wymagam od innych. Właściwie to niczego nie oczekuję. Nie stawiam warunków. Zaczęłam rozumieć, że na niewiele rzeczy w życiu mam wpływ. Mogę być odpowiedzialna jedynie za siebie, nie za innych. Życie to labirynt wyborów. Czasami trzeba puścić wszystko wolno, nieważne jak bardzo jest nam tego żal i że kiedyś pokładaliśmy w tym nadzieję. Trzeba iść dalej. Mieć w sobie siłę żeby niepotrzebne emocje zostawić w przeszłości, a nie toczyć walkę z samym sobą. Chcę odetchnąć świeżym powietrzem i zakończyć to, co niepotrzebne. Jedynie tęsknota czasami rozrywa mi skórę. Ale to nie tęsknota za Tobą. Nie miej złudzeń. Ja tęsknię za sobą.
Jak się sądzi człowieka: wielkością bohaterstwa czy rozmiarem klęski?
Jak się sądzi człowieka: wielkością bohaterstwa czy rozmiarem klęski?
Krótki okres życia jest dostatecznie długi na to, aby żyć dobrze i uczciwie.
Małolat to taka istota, która skoczy głową w dół bo myśli, że jest nieśmiertelna
Czekanie na próżno to tylko odkładanie życia na później.
Chory jest jak miasto otwarte po kapitulacji. Nowe życie wejdzie w niego różnymi drogami, wchłaniać je będzie całym ciałem, wszystkimi porami skóry.
