Najpiękniejszą wiosną jest dobroć serca.

 Co jest normalne? Normalny człowiek całe życie nie czyni tego, co chce czynić. Tak bardzo uwielbia obowiązek. Im bardziej udaje mu się nie być sobą, tym więcej zarabia. Osiągając sześćdziesiąt pięć lat człowiek normalny idzie na emeryturę. Teraz ma czas dla siebie, lecz siebie niestety zapomniał.

 Zapłatą prawego jest życie.

 Można nauczyć się reguł gry, ale talent albo się ma, albo nie.

 Przyzwyczajenie drugą naturą. Tak jak kłamstwo.

 Ojczyzna, nauka, cnota.

 Czas jest bardziej bezlitosny, jeśli idzie o zniszczenie wobec kobiet niż mężczyzn.

 Często robimy burze mózgów, ale nie po każdej płyną potoki myśli.

 Od nadmiaru rozumu gorzej jest, niż by go wcale nie było.

 Serce bowiem, które szuka, czuje
tylko, że mu czegoś brak, lecz gdy
coś traci, nie może już żyć bez tego.

 Nie musisz udawać, że jesteś silny,
nie musisz mówić, że wszystko jest dobrze,
nie martw się tym, co pomyślą inni, jeśli
musisz, płacz - to dobrze wypłakać łzy do
końca (tylko wtedy wróci uśmiech).