Ludzie za łatwo rezygnują z władzy nad własnym życiem.

 Zaufanie to taka dziwna rzecz, która musi być obustronna.

 Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Zamiast prośby o wyjaśnienie serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu - milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! Obejmij mnie! Kochaj mnie! A jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.

 Jednych należy chwalić za to, czego dokonali, innych za to, co potrafiliby dokonać.

 Życie jest takie krótkie, a czas upływa tak szybko. Baw się w życiu, ciesz się chwilami, żyj w pełni. Żyjemy przecież tylko raz.

 Tęsknimy, choć nie mówimy o tym, bo przecież nie ma się czym chwalić. Myślami zbyt często wracamy do przeszłości, w której się zatracamy. Próbujemy żyć na nowo, ale wciąż mamy za sobą niedomknięte rozdziały. Nieraz już na starcie tracimy to, co mamy. Boimy się ryzyka i nie ryzykujemy. Chcemy walczyć, ale nie do końca potrafimy. Jesteśmy silni, choć tak często zbyt słabi. Niszczymy to, co kochamy, kochamy to, co niszczymy. Gubimy się, ciągle się gubimy, upadamy, przegrywamy, rozpadamy się wewnętrznie, płaczemy, śmiejemy i znów gubimy... Zdobywamy szczyty, chwilę później je tracimy. Nie wiemy jak żyć, nie wiemy komu ufać i coraz częściej brakuje nam siły. Jednak mimo wszystko nie poddajemy się, nigdy tego nie zrobimy.

 Gdyby marzenia były rybami, wszyscy byśmy zarzucali sieci.

 Ludzie zabijają czas, żeby czas ich nie zabił.

 Kiedy jesteś na topie, Twoi przyjaciele wiedzą kim jesteś. Kiedy jesteś na dnie, wiesz kim są Twoi przyjaciele.

 Głupiec jest jednak z czegoś zadowolony: zawsze jest zadowolony z siebie.

 Jaki jest sens wiecznego życia, jeśli ma to być życie bez miłości?