Nie ma nic trudniejszego, niż pożegnania. To trochę jak śmierć.

 Wszyscy wielcy ludzie rodzą się w małych namiotach.

 To moja obsesja. (...) A człowiek powinien płacić za swoje obsesje.

 Nie musi się iść na najdroższą uczelnię, żeby zdobyć porządne wykształcenie.

 Życie jest niewiarygodną sztuką balansowania na strunie między bólem a radością, rozpaczą a nadzieją, niepewnością a pewnością. To wyjątkowa umiejętność, którą zdobywamy dzięki upadkom i podnoszeniu się po nich niemalże w nieskończoność.

 Ale ja miałam coś, czego chłopakowi wyraźnie brakowało. Mięśnie.

 Człowiek bierze do ręki rozdane karty, ogląda je, nie dostanie nowych. Może jedynie grać najlepiej, jak umie, tymi, które mu przypadły. I marzyć o tych, które mogły się trafić.

 Ktoś, kto walczy ze swymi obawami, walczy z wiatrakami.

 Człowiek, którego całe życie jest zaplanowane, jest teoretycznie martwy. Jego wrażenia przestają być dla niego rzeczą realną. Zostaje obcytem samym sobie, a także innym ludziom.

 Zamiatanie wszystkiego pod dywan i zamykanie w wygodnych skrytkach pamięci czasami obraca się przeciwko nam.

 Czas, straszny lekarz, w ślepym bezrozumie leczy najdroższy ból wbrew sercu.