... jesteśmy niewolnikami sztuki latania.

 Życie to jest coś! (...) Życie trzeba gonić i łapać za chwost.

 Nawet radość z obecności ukochanego mężczyzny przeżywa się w samotności.

 Z wibrionów powstaliśmy - w wibriony się obrócimy.

 Każdy chce, żeby drugi miał sumienie, ale to sumienie nikomu się jakoś nie opłaca.

 Obdziela i obdziera nas czas.

 Żadna sztuka nie może równać się z życiem.

 Możesz otworzyć jej drzwi, ale nie zmusisz jej, by przez nie przeszła.

 Cóż warta pamięć, co trwa tylko chwilę?

 Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć.

 Życie to podróż do nieznanego. Trzeba w końcu zrozumieć, że każdego dnia można się dowiedzieć czegoś nowego, czegoś, co okazać się może ważniejsze od wszystkiego, co dotąd wiedzieliśmy.