Wierzymy w to, w co chcemy wierzyć.

 Wytyczony cel ułatwia marsz.

 Zmartwienie, to nie trzeba mu drzwi otwierać, ono samo przez okno wejdzie.

 Doczesność to wszystko, która upływa, przemija — i nic się po niej nie zostaje.

 Słowa mogą kłamać, ale czyny zawsze powiedzą prawdę.

 Są ludzie, którzy tak bardzo kochają życie, że niezależnie od doznanych ran i przeciwności losu, zawsze zdołają znaleźć w sobie energię, by wstać z upadku i dalej iść naprzód. Być może tajemnica tkwi w tym, że ich miłość do życia jest silniejsza niż strach przed śmiercią.

 Godzina umarłych, tak to nazywali. Tuż przed świtem. Wtedy umierają ludzie.

 Wyobrażenia ludzi o życiu po śmierci nigdy nie były wyraźne. Ale kiedy teraz księża oraz wierni wymawiają słowa: "żywot wieczny", nie pojawiają się wyobrażenia żadne.

 I tak jechaliśmy przez stygnący zmierzch ku śmierci.

 Z każdej tragedii rodzi się nowa siła.

 Czy to idący wybiera drogę, czy droga idącego?