(...) legendy okazują się zawsze ważniejsze niż historia.

 Zanim się zacznie krytykować życie,trzeba je najpierw przyjąć.

 Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.

 „Są ludzie, w których obecności czujemy się dobrze, i tacy, z którymi nam nie po drodze. Z wiekiem i nabytym doświadczeniem zrozumiałam, że nie ze wszystkimi muszę się przyjaźnić, ba, ja nie wszystkich muszę lubić i zapraszać na wino. Są przyjaźnie nierozerwalne, powierzchowne znajomości, jest koleżeństwo. Na niektóre znajomości szkoda tracić cennego czasu. Lubię spotkania z ludźmi, przy których mogę być sobą.”

 Nie znam przystojnego producenta, przystojne są pieniądze.

 Nie mogę pojąć ludzi, którzy potrafią
z dnia na dzień zapomnieć o kimś,
kto dawał im radość każdego dnia.

 Nadmiar piękna jest według mnie jeszcze czymś gorszym niż jego brak.

 Życie jest niewiarygodną sztuką balansowania na strunie między bólem a radością, rozpaczą a nadzieją, niepewnością a pewnością. To wyjątkowa umiejętność, którą zdobywamy dzięki upadkom i podnoszeniu się po nich niemalże w nieskończoność.

 Okazuje się, że choćby się kto z wierzchu nie wiem jak ufarbował, wszystko się zetrze.

 Życie to nie koń, batem go nie popędzisz.

 Zgoda na własną śmierć pozwala odnaleźć główny nurt życia.