Diagnoza ludzkości - tragizm nawracający.

 Zabijamy wrogów, bo inaczej oni zabiją nas.

 Moje życie, moje kredki. Kiedy koloruję, mam prawo wychodzić poza linię!

 Chodziło o to, żeby wiedzieć.
Żeby m i e ć p e w n o ś ć.

 Może od umierających należy uczyć się życia?

 Gdy wiatr nie służy, do wioseł trzeba.

 Nie obchodziło mnie, czy ktoś nas widzi; czułem, że ona chce tego równie mocno jak ja.

 Jeżeli zawędrujesz dość daleko, wszelkie reguły ulęgną zawieszeniu.

 Nie szukaj kłopotów, jeśli nie będziesz w stanie dać im rady.

 Im bardziej człowiek się nawraca, tym łatwiej zauważa nie nawrócone strefy swego życia.

 Najchętniej chciałoby się wszystko rzucić, położyć się w domu do łóżka i o niczym więcej nie słyszeć.