(...) człowiek zakochany jest najpiękniejszą osobą na świecie.

 Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny.

 Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.

 Mizerne są zamierzenia ludzkie wobec niezłomnych postanowień losu.

 Wolę być wredna,
ale lojalna niż przesadnie miła, zarazem fałszywa!

 Człowiek narodził się, by zdradzać swój los.

 Znika jak cień, którego nigdy nie było.

 To nasze wybory ukazują,
kim naprawdę jesteśmy,
o wiele bardziej niż
nasze zdolności.

 Żeby wreszcie zdarzyło się w Twoim życiu coś, co sprawi, że przestaniesz być tak cholernie smutna.

 Życie ludzkie to jakby olbrzymie zawody sportowe, których jesteśmy zarówno uczestnikami, jak i widzami.

 Wiecie, że życie ma zawsze rację, a architektura się myli.