Niszczycielskie efekty niektórych zdarzeń objawiają się dopiero pod koniec życia.

 Nie wiem, czy jest gdzieś limit cierpień przypadający na jednego człowieka. Podobno dostajemy ich tyle ile jesteśmy w stanie udźwignąć.

 Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie odchodzą.

 Pierwszy krok wędrówki jest zawsze najdłuższy.

 Niepokoi nas nie to, co nam się przydarza, lecz nasze myśli o tym, co sie przydarza.

 Żadna sztuka nie może równać się z życiem.

 Nie ma znaczenia, jak długo żyjemy, ale jak. Nie zależy nam na przeciąganiu czasu, lecz na napełnianiu go treścią, bo lepiej żyć krótko, lecz intensywnie niż długo, lecz rutynowo.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać. Aby cieszyć się życiem, nie możemy stać w miejscu, musimy doznawać nowych wrażeń, przeżywać radości, smutki, poddawać się emocjom, a nie blokować je z obawy przed bólem.

 Jeśli chcesz gdzieś dojść, najlepiej znajdź kogoś, kto już tam doszedł.

 Żądacie, żeby dziś umierali ludzie po to, aby żyć mogli ci, którzy się jeszcze nie narodzili?

 Każdego dnia mamy szansę na lepsze życie, mamy wszystko we swoich rękach bo przecież mamy 24 godziny. Tylko od Nas zależy czy to wykorzystamy.