Kochać jest łatwo, jest to uczucie nader pospolite, ale rozumieć... ...

 Napiszmy własną bajkę. Własną historię. Jedyną, wyjątkową. Inną niż wszystkie

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Dobroczynność nie zwleka, bo chętnie czynić, to mieć zwyczaj prędko czynić.

 Sprawy życia i śmierci nigdy nie są łatwe.

 Życia nie należy poganiać.

 Cnota z okazją razem noc przespały,cnoty nie było, kiedy rano wstały.

 Tu się nie mówi: tato, nie umieraj! Tu się umiera.

 Nie odznaczamy się niczym szczególnym. Jesteśmy tylko częścią zewsząd ograniczonej nieskończoności. Czy warto tedy tak srogo traktować siebie i innych? Wszystko jest takie małe, a my tacy krótkotrwałi. Musimy kochać siebie i innych, bo to jest jedyna rzecz, którą możemy sprawić wobec świata i siebie, a która ma znaczenie.

 Z lenistwa rodzą się dzieła, na jakie nigdy nie zdobyłby się normalnie pracowity człowiek.

 Czy sądzicie, że dobrze odegrałem swoją rolę w tej życiowej farsie?