(...) miała pociągła, sympatyczną twarz owcy.

 Człowiek żyje na tym świecie tylko chwilę, jest jak przemijający deszcz, śnieg upadający chwytany dłońmi. Na jaki zatem cel wydajesz swój oddech życia?

 Samotność jest dziwną towarzyszką w łóżku.

 Upodobniamy się do tych, których lubimy.

 Energia zamknięta w księdze szeptała do jej zmysłów.

 Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.

 Cudownie jest mieć kogoś,
kto samym uśmiechem sprawia,
że życie staje się piękniejsze.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Ludzie myślą czasem jak zabić czas, a to czas ich zabija.

 Kto pierwszy z siebie się zaśmiał, ten zapobiegł ośmieszeniu się.

 Życie to sztuka rysowania bez gumki do ścierania. Możemy korzystać z różnych kolorów i technik, ale raz zrobionego ruchu nie da się cofnąć