Ludzie często nie mówią co czują, bo boją się, że ...

 Stawianie własnego zaślepienia wyżej od prawdy jest cechą umysłowości niewolników. Kiedy umysły nasze
są wolne, czujemy się zagubieni.
Do rozruszania naszej zamierającej żywotności potrzebujemy albo jakiejś mrzonki, albo czyjejś władzy, albo sankcji mędrców. Musimy zdać sobie sprawę, że póki bronimy się przed prawdą i szukamy jakichś hipnotycznych bodźców, póty nie jesteśmy zdolni rządzić się sami.

 Żyjemy – tyle mamy. Resztę cierpimy. Zrozumcie, każdy ma swój los, swój cel, swoją miarę czasu. Czasu, który dla ciebie jest przepaścią, dla kogoś inny jest tylko chwilą.

 Wiadomo, że nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba.

 Temu, kto wyjeżdża, jest lżej, niż temu, kto zostaje.

 Smutek jest zębatą istotą i powraca, kiedy tylko wypowie się szeptem jego imię.

 Naucz się wyłączać (…). Nie jesteś strażą pożarną.

 Nie urodziłem się po to, aby ktoś mnie zniewalał!

 Miałem zamęt w głowie, ale nie w sercu. Powinienem był słuchać serca.

 Ci, którzy wiedzą o czym mówią nie potrzebują Power Pointa.

 W życiu jest tak, że czasami musisz się zderzyć ze ścianą. Musisz nabić sobie potwornego guza. I wtedy ktoś, prawdopodobnie, jebnie cię jeszcze prosto w brzuch. Wówczas sobie przypomnisz, jak fantastycznie jest mieć płuca. Jak cudowny jest każdy bezproblemowy oddech. Jak cudowny jest krzyk.
A później? Później musisz wstać, oprzytomnieć i rozwalić tę ścianę, albo ją obejść.
Wstań, więc. Ja próbuję.