Ja się nie zmieniłam, wciąż jestem taka sama, ale nie chodzę już tam, gdzie mnie nie chcą, nie dzwonię do tych, którzy nie odbierają, nie piszę do tych, którzy mi nie odpowiadają i odchodzę z miejsc, gdzie nie jestem mile widziana.
[...] udowodnił, że piękno i dobro nie muszą iść w parze, że są od siebie niezależne.
Ja mówię, że dom jest tam, gdzie jest krzesło i szklanka.
Życie jest niewiarygodną sztuką balansowania na strunie między bólem a radością, rozpaczą a nadzieją, niepewnością a pewnością. To wyjątkowa umiejętność, którą zdobywamy dzięki upadkom i podnoszeniu się po nich niemalże w nieskończoność.
Ten samolot jest tak stary, że do wygódki wychodzi się na zewnątrz.
Jeśli bohaterstwo śmierci jest do zupełności cnót narodowych potrzebne, to już je posiadamy. Teraz trzeba postarać się o inne, mniej poetyczne, ale korzystniejsze: o bohaterstwo umiejętnego życia.
Nie możesz rozstać się z własnymi wspomnieniami.
Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.
Im bardziej ktoś cię kocha, tym celniej uderza.
Przebaczenie daje mi wolność od nienawiści, urazy i żalu. Przebaczenie daje mi siłę.
Już serce jej wyschło; zresztą ona sama nie jest pewna, czy ma serce.
