Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz poruszać się do przodu.
Tak, życie to ciągłe powtarzanie słowa "nie".
Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na przykład jechałam tramwajem i chciałam, żeby on jechał jeszcze szybciej. Miałam ten pośpiech w sobie. I nagle pomyślałam: „Zaraz, dokąd ja się tak śpieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna” (śmiech). Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym.
Ci którzy mają idee wciąż w gębie mają i zazwyczaj w pobliskim nosie.
I tak jechaliśmy przez stygnący zmierzch ku śmierci.
Rzadko kiedy czasy są surowsze niż ludzie.
Szłam ulicą i chciałam rzucić się pod samochód.
Ponieważ w jego sercu panuje ciemność, ciemność i ogień.
Nie musisz rozumieć, dopóki wierzysz.
Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.
