Cierpienie jako droga do głębszego zrozumienia

 Nie płacz nad czymś, co nie płacze nad Tobą.

 Ludzie zazwyczaj dostają mniej
dobrego, niż na to zasługują, i
więcej złego, niż potrafią znieść.

 Cierpienie jest jak rzeka. Wydaje się, że nie kończy się, lecz zawsze dociera do morza. To zrozumienie daje nadzieję. Cierpienie jest częścią życia, więc nie bójmy się go. Przyjmijmy go i pokonajmy, tak jak rzeka pokonuje skały i przeszkody na swojej drodze do morza.

 Cierpienie, które nie upada, lecz z tego cierpienia wydobywa najcenniejszą esencję cierpliwości i nadziei, jest największą wartością człowieka. Nie można go zmarnować, ale trzeba je przyjąć z miłością, bo cierpienie jest wielkim świadectwem miłości.

 Cierpienie jest rodzajem przestrzeni, w której nasza uwaga skupia się na obecnej chwili i odzwierciedla naszą egzystencję. Gdy cierpimy, jesteśmy w pełni świadomi naszej nędzy, a ta świadomość stanowi podstawę do przemiany cierpienia w miłość.

 Cierpienie jest największym doświadczeniem; to cierpienie tworzy świętość. I gdybyś był całkowicie szalony, uciekałbyś od wszystkiego innego; z wyjątkiem cierpienia.

 Jeżeli śmierć bliskich czegoś nas uczy, to przede wszystkim tego, że na świecie nie liczy się nic poza miłością.

 Szczytem cierpienia jest cierpienie, które nie może niczego nauczyć, które nie jest ani palącym płomieniem, ani osadowym kamieniem, ale tylko ciemnym zejściem w niestrawność i śmierć.

 Istnieje taki ból, tak wielkie cierpienie,
że zdolne jest wycisnąć łzy z kamienia.

 Choć najbardziej mieli wesprzeć
Ci mocno zdeklarowani.
Nie zrobili nic.