Czas jest pewnego rodzaju rzeką, której nie możemy przekroczyć. Zanosi wszystko, co tworzymy, tworzy mury, które niszczą nasze marzenia i oddziela ludzi, z którymi bylibyśmy chcieli zostać na zawsze. Czas to niewidzialny władca, zawsze nieubłagany.
Ja o swoim braku czasu mogłabym napisać książkę, gdybym znalazła czas.
Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.
Czas jest jak rzeka, która nie płynie równo, lecz porusza się falami i kłębami.
Pędzimy przez życie tak szybko, że zostajemy sami z sobą. Najstraszniejszy z naszych samotności, niż być samym w nocy.
Czas to rzeka, która nieustannie płynie, nie zważając na to, czy jesteśmy gotowi iść z prądem, czy też wolimy tkwić w miejscu.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływa i jest zawsze inna. Ciesz się każdą chwilą życia.
Czas jest najbardziej naglącym nauczycielem w naszym życiu. On ciągle pędzi do przodu, nie dając nam chwili wytchnienia. A przecież wszystko, czego możemy się od niego nauczyć, musi zostać zrozumiane w odpowiednim czasie, bo tak niewiele mamy chwil na ziemi, by naprawdę żyć.
Święci żyją swoim własnym czasem.
Czas jest jak rzeka, nie możemy dotknąć tej samej wody dwukrotnie, bo przepływa i nie powraca. Wykorzystuj każdą chwilę, jaką masz, bo jej nigdy nie odzyskasz.
