Czas to najcenniejszy skarb, który nam dano. Czym go szparciej zużywamy, tym więcej go mamy.
Czy to nie dziwaczne, że często nie potrafimy docenić pełni chwili, dopóki nie przeminie i nie staje się wspomnieniem? Czas jest jak rzeka, której nie możemy pohamować.
Czas spędzony z kimś, kogo
kochamy, nigdy nie będzie stracony.
Zostaje z nami na zawsze.
Życie to coś, co upływa kiedy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość.
Czas, którego nie mierzymy minutami, ale przeżyciami, który mija niewidocznie, ale nie zostaje bez śladu - jest cenniejszy od złota.
Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.
Czas jest najcenniejszym darem, jaki możemy dać drugiej osobie. Bo kiedy dajemy swój czas, dajemy część swojego życia, której już nigdy nie odzyskamy.
Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, ponieważ woda, którą przechodzisz nie przestaje płynąć. Mistrzem jest ten, kto wykorzystuje moment i złapie jego niepowtarzalność.
Zawsze będzie czas, żeby powiedzieć "nie", ale pora skończyć z użalaniem się nad sobą.
Ja o swoim braku czasu mogłabym napisać książkę, gdybym znalazła czas.
