Prawdziwą miłość poznaje się nie
po jej sile, lecz po czasie jej trwania.
Już za późno pojąłem jak krótki jest kawałek czasu, jaki nam żyć dany. Życie to jestła, która samą siebie pożera.
Czas jest jak rzeka - nie możesz dotknąć tych samych wód dwa razy, ponieważ woda, której dotknąłeś, płynie dalej. Ta, której jeszcze nie dotknąłeś, nadchodzi.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynąca woda, którą dotknąłeś zniknęła już do zawsze. Nie możesz dotknąć tych samych wód.
Czas jest dla nas tajemnicą. Wiemy co to jest, dopóki ktoś nas tego nie pyta, potem już nic nie jesteśmy w stanie powiedzieć.
Czas jest jak rzeka, na której nie można stąpać dwukrotnie. Ciesz się chwilą, która jest, bo nie masz pewności, co przyniesie kolejna.
Czas jest tym, czego najmniej nam wystarcza, a jest to jedyne, co mamy. Zrozumienie tego paradoksu jest początkiem mądrości.
Zegar odmierza godziny głupstwa,
ale mądrości nie mierzą zegary.
Czas jest jak teatr, tylko spektakl jest zawsze nowy, kurtyna podnosi się na kolejne sceny naszego życia, a my jesteśmy aktorami, chociaż nasze role mogą się zmieniać.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
