Człowiek to tylko paproć, rośnie między skałami, w miejscach, do których słońce nie dociera. Rodzi się, rośnie, ginie. Ale potem, do pełnego cyklu potrzeba kilkudziesięciu lat. A wszakże, życie paproci to tylko krótki moment w nieskończoności wszechświata.
Skłonności do próżnowania trzeba przezwyciężyć pracą.
"Czasem myślę, że chciałbym mieć poważny wypadek.. Wtedy zobaczyłbym komu naprawdę na mnie zależy."
Życie to poszukiwanie stałości w zmienności, usiłowanie zrozumienia, potrzeba miłości, wartość pamięci, cierpienie z powodu przemijania, doświadczenie samotności i zdumienie nad tajemnicą bytu. Przy tym wszystkim trzeba mieć jakiś dystans, rozumieć groteskę bytu, umieć się śmiać.
Czym jest człowiek w naturze? Nic w porównaniu z nieskończonością, wszystko w porównaniu z nicością, pomiędzy nic a wszystko.
-A jeśli nie jest się pewnym, czy jest do czego wracać?
-Jeśli to była tylko zwykła klasowa przyjaźń,
ale zanim to zrozumieliśmy, już byliśmy małżeństwem z dziećmi?
-Jeśli nigdy nie kochało się tej drugiej osoby bardziej niż własne dzieci?
-Jeśli nie wiecie, jak do siebie powrócić, należy zacząć wszystko od początku.
Życie to cierpienie, uświadamia nam to piąta zasada termodynamiki, więc zaakceptuj to i postaraj się żyć najlepiej jak potrafisz. Nie pytaj się dlaczego, a raczej: dlaczego by nie?
Jeśli ktoś mówi, że cię zna
to tak na prawdę cię nie zna,
bo jeżeli by cię znał,
to by wiedział że cię nie zna.
Nasze życie jest takim, jakim uczyniły je nasze myśli.
Świat wcale nie musi istnieć: mógłby być całkowicie inny albo mógłby wcale nie być. Żeby coś istniało, musi być sens istnienia czegokolwiek.
