Gdyby słońce i księżyc zaczęły wątpić, natychmiast by zgasły.

 Siedzimy zasłuchani i zauroczeni jak
zawsze, gdyż dobre opowieści mają to
do siebie, że ich magia nigdy nie blaknie.

 I mam uczucie, że nie ma już o
czym mówić. I nigdy nie będzie.
Bo słowa nie mogą wyrazić pustki.
Im jest ich więcej, tym bardziej kłamią.

 Czasem sama się w sobie nie mieszczę.

 To właśnie nadzieja jest naszym
jedynym sprzymierzeńcem w
walce z plagami tego świata.

 Kocha się za nic i mimo wszystko.
Nie tylko wtedy gdy jest dobrze i pięknie.

 Są tajemnice, które umykają ludzkiemu poznaniu.

 Dzielni ludzie zawsze mają jakieś blizny.

 Wyrachowanie jest bardziej niebezpieczne niż ślepa nienawiść.

 Nie lubię początków i końców.
Wolałabym wiecznie dryfować gdzieś pośrodku. Najgorsze w tym konkretnym końcu i początku jest to, że po raz pierwszy w życiu nie mam pojęcia dokąd zmierzam.

 Wspomnienia wywołują ból,
najdotkliwszy zaś sprawiają najlepsze z nich.