Taka już ludzka natura, że pragniemy najbardziej tego, czego mieć nie możemy. Kochamy to, co mają inni, a nudzi nas to, co sami posiadamy. I tak jak rzadko udaje się nam sięgnąć po gwiazdkę z nieba, tak też z rzadka trwamy w miłości do tego, co zdobywamy bez większego trudu.
To jest paskudne, że człowiek jest dla drugiego człowieka tajemnicą, że nawet najbliższa osoba, nawet najmocniej związane stworzenia muszą zgadywać się wzajemnie, muszą próbować, błądzić, udawać, ściśle mówiąc nie mogą znać się do końca...
Najbardziej bolą szanse, których
nie wykorzystaliśmy. Marzenia,
które rozbiły się o beton. Najbardziej
bolą ludzie, których mijamy, którzy
wiecznie wszędzie się spieszą.
Najbardziej żałujemy tego, czego
nie mieliśmy odwagi zrobić, a co
pulsowało w naszych sercach.
Wygrana w zdobywaniu flagi to kwestia dumy, a duma dla Nieustraszonych jest ważna. Ważniejsza niż rozsądek albo sens.
Żeby uniknąć tragedii z przeszłości, nie wolno pozwolić im się wydarzyć.
Często usiłujemy ukryć nasze
uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.
Skoro Bóg nie zadowolił wszystkich, jak ja mam to osiągnąć?
To była gra. Pielęgniarki to wróg, a my byliśmy żołnierzami ruchu oporu.
Też mi ochroniarz. Jaszczur roślinożerny, krowa w pancerzu.
Powiedział, że żal trwa wiecznie, a jeśli nie, to nie jest prawdziwy.
Zniosę wszystko, o ile będziesz obok.
