Szepnij mi w sercu, powiedz, że jesteś.

 Gdybym między tymi
tłumami mógł zgubić samego siebie.

 Odwieczna tęsknota za
wędrówką. Szarpie łańcuchem
przyzwyczajeń. I znów z zimowego
snu. Budzi się we krwi dziki zew.

 Widocznie dodatkowa dawka humoru
to far, który dostaje się od Boga razem z kalectwem, chorobą, albo inną ułomnością, dar, który pomaga nieść ten ciężar.

 Tylko wielkiego człowieka stać na przeprosiny.

 Małe świństwa mówi się głośno. Wielkie - szeptem. Prawdy natomiast nie mówi się w ogóle. Kto wie czy każda prawda nie jest w gruncie rzeczy największym świństwem?

 Nawet płonący trup ma swoje jasne strony.

 Szukałem słów,
których jak zawsze nie było.

 Stałam się samotną wyspą.
Spustoszoną wojną ziemią, na której nic
nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Każdy ma swoją mroczną tajemnicę.

 Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.