[...] na zalanej słońcem łące, daleko od utartych ścieżek codziennego ...

 Lęku nie należy się wstydzić. Jest równie naturalny i konieczny jak zabawa albo ból.

 W naszym życiu pojawiają się różni ludzie. Niektórzy zostają, inni nie. Jeszcze inni na pewien czas się oddalają, aby kiedyś powrócić.

 Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?

 W oczach tkwi siła duszy.

 Wszyscy od czasu do czasu bywamy
niemili. Wszyscy robimy rzeczy, które
bardzo chcielibyśmy cofnąć. Te żale
stają się częścią tego, kim jesteśmy, wraz
ze wszystkim innym. Jeśli ktoś próbuje to
zmienić, to tak, jakby chciał gonić chmury.

 Pasja i zadowolenie idą ze sobą w parze, a
bez nich każde szczęście jest chwilowe, nie
ma bowiem bodźca który by je podtrzymywał.

 Kiedy jesteś na dnie, możesz tylko obwiniać tych, którzy są na szczycie.

 Nie musiałbym widywać tych, których bardziej interesuje życie kogoś innego niż swoje. Ludzi, którzy są tak wścibscy, że byliby w stanie zrobić wszystko, żeby dowiedzieć się czegokolwiek o drugiej osobie. Oczywiście czegoś złego, dzięki czemu złudnie poczują, że są lepsi od innych, że ich życie wcale nie jest takie złe.

 Zanim piękno zniknie z tego świata,
będzie jeszcze przez chwilę istnieć jako pomyłka.

 A na nieznajomych można czasem bardziej liczyć, chociażby dlatego, że jest ich więcej.