[...] na zalanej słońcem łące, daleko od utartych ścieżek codziennego ...

 Takie jest życie. Ludzie są mili tylko wtedy, kiedy węszą jakąś korzyść.

 Dobre czasy to nie te, w
których się żyło, ale które się wspomina.

 Szkoda czasu na wewnętrzny chaos.

 Jest mała różnica między unikaniem niebezpieczeństwa a rzucaniem się na oślep w jego ramiona.

 Nieszczęście lubi, gdy mu nadskakiwać (...). Ja wolę pluć mu w twarz.

 Może moja miłość nie jest z tego świata.
Gdy sobie uprzytomnię, jak straszny, jak
trywialny, cyniczny, groźny jest ten świat,
zastanawiam się, czy można, czy warto
jeszcze na nim kochać. Chciałoby się
powiedzieć, czy wypada jeszcze na nim kochać.

 Ta absolutna redukcja potrzeb i oczekiwań dawała jej swoiste poczucie wolności.

 Ja wierzę w raj dla zwierząt. One są niewinne. Ludzie zawsze mają coś na sumieniu.

 Wielu ludzi chciałoby kochać, ale boi się,
że trzeba za to poświęcić coś z przeszłości
albo przyszłości. Ty nie masz nic do
stracenia, bo masz tylko teraźniejszość.

 Pokażcie mi bohatera, a ja napiszę tragedię.